الحَمْـدُ لِلّهِ الّذي أَحْـيانا بَعْـدَ ما أَماتَـنا وَإليه النُّـشور
El hamdu lil-lâhil-ledhî ahjânâ bea’de mâ emâtenâ ue ilejhin-nushûr. (Lavdia i takon Allahut, i Cili na ngjalli pasi na vdiq [1] dhe si të ringjallemi tek Ai do të tubohemi.) [2]
لا إلهَ إلاّ اللّهُ وَحْـدَهُ لا شَـريكَ له، لهُ المُلـكُ ولهُ الحَمـد، وهوَ على كلّ شيءٍ قدير، سُـبْحانَ اللهِ، والحمْـدُ لله ، ولا إلهَ إلاّ اللهُ واللهُ أكبَر، وَلا حَولَ وَلا قوّة إلاّ باللّهِ العليّ العظيم
Lâ ilâhe il-lAll-llâhu uahdehu lâ sherîke lehu, lehul mulku ue lehul hamdu ue hue ’alâ kul-li shej’in kadîr. Subhânell-llâhi uel hamdu lillâhi ue lâ ilâhe il-lAll-llâhu uell-llâhu ekberr ue lâ haule ue lâ ku-uete il-lâ bil-lâhil alij-jil adhîm rrab-bigfirr lî. (S’ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut, Një dhe të Pashoq. Vetëm Atij i përket sundimi dhe lavdia, dhe Ai është i Fuqishëm për çdo gjë! I Lartësuar dhe i Pastër është Allahu nga të metat! Lavdia i takon Allahut! S’ka të adhuruar tjetër me të drejtë veç Tij! Allahu është më i madhi! S’mund të bëhet asnjë lëvizje dhe nuk ka fuqi për diçka veçse me vullnetin e Allahut, të Lartit, Madhështorit! O Zoti im, më fal!) [3]
الحمدُ للهِ الذي عافاني في جَسَدي وَرَدّ عَليّ روحي وَأَذِنَ لي بِذِكْرِه
El hamdu lil-lâhil-ledhî âfânî fî xhesedî ue rrad-de alej-je rruhî ue edhine lî bi dhikrihi. (Lavdia i takon Allahut, i Cili më dha shëndet në trup, ma ktheu shpirtin [4] dhe më mundësoi ta përmend Atë [5] .)
(3:191) الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَٰذَا بَاطِلًا سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ
(3:192) رَبَّنَا إِنَّكَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ ۖ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصَارٍ
(3:193) رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا ۚ رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ
(3:194) رَبَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدْتَنَا عَلَىٰ رُسُلِكَ وَلَا تُخْزِنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ إِنَّكَ لَا تُخْلِفُ الْمِيعَادَ
فَاسْتَجَابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّي لَا أُضِيعُ عَمَلَ عَامِلٍ مِنْكُمْ مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَىٰ ۖ بَعْضُكُمْ مِنْ بَعْضٍ ۖ فَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأُوذُوا فِي سَبِيلِي وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لَأُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ثَوَابًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ (3:195
(3:196) لَا يَغُرَّنَّكَ تَقَلُّبُ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي الْبِلَادِ
(3:197) مَتَاعٌ قَلِيلٌ ثُمَّ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۚ وَبِئْسَ الْمِهَادُ
(3:198) لَٰكِنِ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا نُزُلًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ۗ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِلْأَبْرَارِ
وَإِنَّ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَمَنْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ خَاشِعِينَ لِلَّهِ لَا يَشْتَرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا ۗ أُولَٰئِكَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ ۗ إِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسَابِ (3:199
(3:200) يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ
In-ne fî ħalkis-semâuâti uel errdi ue iħtilâfil-lejli uen-nehârri le âjâtin li ulil elbâb. El-ledhîne jedh’kurrunellllâhe kijâmen ue ku’ûden ue alâ xhunûbihim ue jetefek-kerrûne fî ħalkis-semâuâti uel errdi rrab-benâ mâ ħalekte hâdhâ bâtilen, subhâneke fe kinâ adhâben-nârr. Rrab-benâ in-neke men tud’ħilin-nârra fe kad eħzejtehu, ue mâ lidh-dhâlimîne min ensârr. Rrab-benâ in-nenâ semi’nâ munâdijen junâdî lil îmâni en âminû birrab-bikum fe âmen-nâ, rrab-benâ fegfir lenâ dhunûbenâ ue kef-fir an-nâ sej-jiatinâ ue teueffenâ meal ebrrârr. Rrab-benâ ue âtinâ mâ uead’tenâ alâ rrusulike ue la tuħ’zinâ jeumel kijâmeti in-neke lâ tuħliful mîâd. Fes’texhâbe lehum rrab-buhum en-nî lâ udîu amele âmilin min’kum min dhekerrin eu unthâ ba’dukum min bea’d felledhîne hâxherrû ue uħrrixhû min dijârrihim ue ûdhû fî sebîlî ue kâtelû ue kutilû le ukef-firran-ne anhum sej-jiâtihim ue le ud’ħilen-nehum xhen-nâtin texhrrî min tehtihel enhârru theuâben min indil-lâh, uellllâhu indehû husnuth-theuâb. Lâ jegurr–rran-neke tekal-lubul-ledhîne keferrû fil bilâd. Metâun kalîlun thum-me me’uâhum xhehen-nemu ue bi’sel mihâd. Lakinil-ledhînettekau rrab-behum lehum xhen-nâtun texhrrî min tehtihel enhârru ħalidîne fîhâ nuzulen min indil-lâh, ue mâ indell-llâhi ħajrrun lil ebrrârr. Ue inne min ehlil kitâbi lemen ju’minu bil-lâhi ue mâ unzile ilejkum ue mâ unzile ilejhim ħâshi’îne lil-lâhi lâ jeshterrûne bi âjâtil-lâhi themenen kalîlâ, ulâike lehum exh’rruhum inde rrab-bihim in-nell-llâhe serrîul hisâb. Jâ ej-juhel-ledhîne âmenu’sbirrû ue sâbirrû ue rrâbitû uet-tekull-llâhe leal-lekum tuf’lihûn.
(Me të vërtetë, në krijimin e qiejve dhe të Tokës dhe në ndërrimin e natës e të ditës, ka shenja për mendarët, për ata që e përmendin Allahun duke qëndruar në këmbë, ndenjur ose shtrirë dhe që meditojnë për krijimin e qiejve dhe të Tokës (duke thënë:) “O Zoti Ynë! Ti nuk i ke krijuar kot këto – I dëlirë je Ti nga çdo e metë! Prandaj na ruaj nga ndëshkimi i Zjarrit. O Zoti Ynë, cilindo që Ti e fut në Zjarr, Ti e ke poshtëruar atë. Dhe për mohuesit nuk do të ketë kurrfarë ndihmuesi. O Zoti Ynë! Ne dëgjuam një thirrës që na ftonte në besim: “Besoni Zotin tuaj!” Dhe kështu besuam. O Zoti Ynë! Na i fal gjynahet tona, na i shlyej gabimet dhe bëna që të vdesim me të mirët! O Zoti Ynë! Na e jep shpërblimin që na ke premtuar nëpërmjet të dërguarve të Tu dhe mos na poshtëro në Ditën e Kiametit! Se Ti, me të vërtetë, nuk e shkel premtimin e dhënë!” Dhe Zoti iu përgjigj lutjes së tyre: “Unë nuk do t’ia humb mundin askujt nga ju që ka bërë vepra, qoftë mashkull apo femër. Ju jeni njëlloj (në shpërblim). Atyre që u shpërngulën, u dëbuan nga vatrat e tyre, u munduan në rrugën Time, luftuan dhe u vranë, Unë do t’ua mbuloj veprat e këqija dhe do t’i shpie në kopshte, nëpër të cilat rrjedhin lumenj, si shpërblim nga Allahu. Shpërblimi më i mirë është tek Allahu.” Ti (o Muhamed) mos u mashtro nga bredhja e jobesimtarëve nëpër botë! Kjo mirëqenie është e shkurtër; pastaj, strehimi i tyre është Xhehenemi. Eh, sa shtrat i keq është ai vend! Por, ata që i frikësohen Zotit të tyre do të kenë kopshte nëpër të cilat rrjedhin lumenj dhe ku do të banojnë përjetësisht, si dhuratë prej Allahut. Dhe ajo që është tek Allahu, është dhurata më e mirë për besimtarët e vërtetë. Midis ithtarëve të Librit, me siguri ka të atillë që e besojnë Allahun dhe atë që ju është shpallur juve, si dhe atë që u është shpallur atyre, duke qenë të përulur para Allahut dhe pa i këmbyer shpalljet e Tij me ndonjë vlerë të paktë. Ata do të kenë shpërblimin e tyre te Zoti i tyre. Vërtet, Allahu është i shpejtë në llogari! O besimtarë! Bëhuni të durueshëm dhe nxiteni njëri-tjetrin të jeni të tillë; bëhuni të vendosur dhe vigjilentë (në vepra të mira dhe në ruajtjen e kufijve) dhe kijeni frikë Allahun, që të shpëtoni!) [6]
[1] Na ktheu gjallërinë, fuqinë dhe lëvizjen pasi na e pati marrë nëpërmjet gjumit. Gjumi konsiderohet njëfarë vdekjeje, një vdekje e vogël. Në këtë kuptim edhe zgjimi nga gjumi konsiderohet ngjallje.
[2] Buhariu dhe Muslimi.
[3] Pejgamberi (alejhi selam) ka thënë: “Kush e bën këtë dhikër, i falen gjynahet, dhe nëse bën ndonjë lutje tjetër, lutja i pranohet. Nëse merr abdes dhe fal namaz, namazi i pranohet.” Buhariu.
[4] Na e ktheu shpirtin pasi e pati marrë gjatë gjumit. Gjatë gjumit bëhet njëfarë marrje dhe shkëputje e shpirtit nga trupi, por jo e plotë si në rastin e vdekjes. Kjo është dhe arsyeja pse në thëniet e Profetit gjumi quhet “vdekje” dhe zgjimi prej tij quhet “ngjallje”.
[5] Tirmidhiu (Sahih Tirmidhi).
[6] Ajetet janë nga surja Ali Imran: 190-200. Buhariu dhe Muslimi.
