Sëmundjet e edemës – Zadul Mead

Në dy Sahih-ët është hadithi prej Enes Ibn Malikut, që ka thënë: – Te Pejgamberi (alejhi selam) erdhi një delegacion prej Urnetes dhe Uklit. Kur hynë në Medinë, ata u sëmurën (nga klima e saj), prandaj shkuan te Pejgamberi (alejhi selam) për t’u ankuar. Pejgamberi (alejhi selam) u tha: “Shkoni te devetë e sadakasë dhe pini prej qumështit dhe urinës së tyre!” Dhe ata ashtu vepruan, por, pasi u shëruan, ata iu vërsulën bariut, e vranë dhe i vodhën devetë. Me këtë veprim, ata i hapën luftë Allahut dhe Profetit të Tij. Atëherë, Pejgamberi (alejhi selam) dërgoi skuadra në ndjekje të tyre. Ata i kapën, ua prenë duart dhe këmbët, ua nxorën sytë dhe i lanë në diellin përvëlues të shkretëtirës derisa vdiqën.” [1]

Dëshmia që tregon se ata u sëmurën me edemë është hadithi që sjell Muslimi në Sahih-un e tij, në të cilin sqarohet se ata, duke përshkruar sëmundjen e tyre, thanë: “Kur hymë në Medinë, na u fry barku dhe filluam të ndiejmë plogështi, dobësi dhe lodhje të përgjithshme në gjymtyrët tona…”, e deri në fund të hadithit. Edema është një sëmundje fizike, që ndodh kur një substancë e ftohtë ndërfutet në organet e jashtme të trupit dhe në organe të tjera, përveç atyre tretëse, duke shkaktuar ënjtje ose fryrje të tyre. Ka tri lloje bullungash apo fryrjesh që shfaqen në trup: ato të indeve (mishtore), të cilat janë edhe më të rrezikshmet, ato në zgavrat e trupit dhe ato që shfaqen në një organ (tamburet).

Për kurimin e kësaj sëmundjeje ndihmojnë bimët që kryesisht përdoren për largimin e ekuilibruar të lëngjeve të tepërta të trupit nëpërmjet urinës apo rrugëve të tjera. Gjithashtu, Pejgamberi (alejhi selam) i urdhëroi ata që të pinin urinë dhe qumësht deveje, sepse edhe këto lëngje i përmbajnë të tilla veti kuruese, sidomos kur deveja është në kohën e mbarsjes. Cilësia e qumështit të devesë siguron një urinim të shpeshtë, është i lehtë dhe rregullon funksionimin e zorrëve. Ky ilaç është shumë më efikas, sidomos kur devetë kullotin dhe hanë kryesisht kamomil, trumzë të butë, bar deveje, [2] pelin dhe luledele, bimë të cilat janë shëruese për sëmundjet e edemës.

Kjo lloj sëmundjeje kryesisht shkaktohet nga ndonjë problem në mëlçi, në mënyrë të veçantë, ose në organe të tjera. Ky çrregullim bën që trupi të mos çlirohet nga lëngjet e tepërta të tij. Qumështi i deveve që janë në kohën e mbarsjes është një çlirues i mirë dhe shumë i dobishëm për këtë sëmundje.

Raziu ka thënë: “Qumështi i deveve shëron dhembjet në mëlçi dhe çrregullimet e lëngjeve themelore (të trupit).” Ndërsa Ismaili ka thënë: “Qumështi i devesë (në kohën e mbarsjes) është ndër llojet më të lehta, më të ujshme dhe me më pak yndyrë të qumështit. Ai ndihmon në largimin e mbetjeve nga trupi, lehtësimin prej jashtëqitjes dhe hapjen e rrugëve të bllokuara.

Për këtë tregon edhe shija pakëz e kripur e tij, që vjen nga nxehtësia e natyrshme e organizmit të kafshës. Ai është shumë i mirë për çlirimin e mëlçisë së bllokuar, për të hapur poret dhe venat e saj, si edhe për të zbutur fortësinë e ushqimit të freskët. Ky qumësht është shumë i dobishëm për edemën, kur përdoret i ngrohtë, ashtu siç del nga gjiri i devesë, dhe nëse pihet së bashku me urinën e saj të ngrohtë, sikurse del nga kafsha. Kjo ia shton edhe më shumë shijen e kripur dhe është më i efektshëm për të nxjerrë mbeturinat nga trupi. Nëse kjo përzierje nuk ia pastron stomakun, atëherë i sëmuri duhet të marrë laksativë më të fortë.”

Autori i librit El Kanun (Ibn Sina) thotë: “Mos i dëgjoni ata që thonë se qumështi nuk ndihmon për të kuruar edemën. Dije mirë se qumështi i deveve është shumë i dobishëm, për vetë cilësitë e tij të veçanta që largojnë mbetjet. Me të vërtetë që ky qumësht është tejet i dobishëm. Nëse njeriu e përdor atë si zëvendësues të ushqimit dhe pijes, ka për t’u shëruar me të. Kjo është vërtetuar shpeshherë te njerëz që kanë vizituar vendet arabe, të cilët kur e kanë përdorur këtë qumësht prej hallit, janë shëruar nga sëmundjet e tyre. Ndërsa urina më e dobishme është ajo e deveve që mbajnë zakonisht beduinët, të ashtuquajtura nexhib.”

Nga ngjarja e treguar më lart nxirren mjaft mësime, si:

1. Mjekimi dhe përdorimi i ilaçeve për të arritur shërimin është i lejueshëm.
2. Urina e kafshëve të cilave u hahet mishi konsiderohet e pastër, sepse mjekimi me papastërti është i ndaluar. Duke qenë se Pejgamberi (alejhi selam) nuk i urdhëroi ata që të pastronin gojën, kjo tregon se urina e tyre është e pastër. Nga ana tjetër, dihet shumë mirë që, kur diçka është e domosdoshme të sqarohet, nuk lejohet vonimi i sqarimit.
3. Lejohet ekzekutimi i kriminelit në të njëjtën mënyrë me të cilën ai ka vrarë viktimën e tij. Në ngjarjen e rrëfyer, ata e vranë bariun pasi ia kishin nxjerrë sytë. Kjo është shpjeguar imtësisht në Sahih-un e Muslimit.
4. Nëse në vrasjen e një personi marrin pjesë një grup njerëzish, ata meritojnë të gjithë vdekjen, edhe sikur të jenë shumë në numër.
5. Nëse një kriminel ka kryer dy krime: një për të cilin meriton një dënim më të ulët se vdekja, dhe një krim që meriton vdekjen, mbi të zbatohen të dyja dënimet. Në ngjarjen tonë, kriminelët u dënuan së pari duke iu prerë duart, sepse ata kishin luftuar Allahun dhe Profetin duke vjedhur devetë e sadakasë dhe duke përdhosur sigurinë që Pejgamberi (alejhi selam) u kishte dhënë. Pas prerjes së duarve dhe këmbëve, ata merituan vdekjen, sepse kishin vrarë bariun.
6. Agresori, nëse vjedh dhe vret, meriton që t’i pritet dora dhe këmba, dhe pastaj të vritet.
7. Nëse krimet e kryera janë disa, edhe ndëshkimi për ta ashpërsohet. Kështu, ata tradhtuan Islamin pasi e kishin pranuar, vranë një të pafajshëm, i nxorën sytë atij, kryen vjedhje dhe shfaqën haptazi armiqësinë ndaj Allahut dhe Profetit të Tij.
8. Edhe nëse ai që kryen vrasjen është një i vetëm, të gjithë bashkëpunëtorët në krim marrin të njëjtin gjykim sikurse ai, sepse edhe Pejgamberi (alejhi selam) nuk i pyeti se cili prej tyre e kish bërë vrasjen.
9. Vrasja me tradhti meriton dënim kapital: vrasje pa kthim. Këtë dënim nuk e shfuqizon falja dhe as kompensimi. Ky është qëndrimi i dijetarëve të Medinës dhe njëri nga mendimet në medh’hebin e Imam Ahmedit, të cilin e ka përzgjedhur dhe e ka dhënë si fetva edhe Shejhu ynë (Ibn Tejmije).

[1] Buhariu, në kapitullin Mjekësia; Muslimi, me numër 1671; Ebu Daudi, me numër 4364; Nesaiu 7, 93-94; Tirmidhiu, me numër 72; Ibn Maxhe, me numër 2578. Teksti që ka sjellë autori nuk gjendet te Muslimi.

[2] Emri shkencor i saj është: Cymbopogon schoenanthus.