Prej Aishes transmetohet se i Dërguari i Allahut tregoi se do të bënte itikaf në dhjetëditëshin e fundit të Ramazanit. Aishja kërkoi leje për të kryer itikaf me të dhe ai e lejoi. Hafsa i kërkoi Aishes që të merrte leje tek i Dërguari i Allahu dhe për të, dhe ajo ia kreu. Zejneb bintu Xhahshi, kur mësoi për këtë ngjarje, urdhëroi t’i ndërtohej një vendqëndrim nё xhami, dhe ia ndërtuan.
I Dërguari i Allahut, kur mbaronte namazin, largohej për tek vendqëndrimi i tij. Kur pa venqëndrimet e ndërtuara, pyeti “Çfarë janë këto?” Ata thanё se ishin venqëndrime të Aishes, Hafsas dhe Zejneb. Ai pastaj tha: ‘Bamirësia ishte qëllimi?! Unë nuk po bëj më itikaf.” Dhe kështu u kthye. Kur mbaroi Ramazanin, bëri itikaf dhjetë ditë të muajit Shewal.
Sipas një transmetimi të Muslimit, ka thënë: ‘Kur dëshironte të hynte në itikaf, i Dërguari i Allahut falte namazin e sabahut dhe pastaj shkonte në vendin ku do të qëndronte gjatë itikafit. Ai kërkoi t’i ndërtonin një strehëz të vogël në xhami dhe ata ia përgatitën, sepse do të qëndronte në itikaf përgjatë dhjetëditëshit të fundit të Ramazanit. Zejnebja urdhëroi t’i ndërtonin një strehëz, dhe ata ja ndërtuan.
Gjithashtu, edhe disa nga gratë e tjera të Profetit vepruan të njëjtën gjë. I Dërguari i Allahut, kur fali namazin e sabahut dhe deshi të largohej, pa strehëzat dhe tha: ‘Bamirësia ishte qëllimi i kësaj?!’ Atëherë dha urdhër që të mblidhej e të hiqej strehëza e tij, dhe kështu u bë. Atë vit nuk bëri itikaf në dhjetëshen e fundit të Ramazanit, por e bëri në dhjetëditëshin e parë të muajit Shewal. [1]
Dobi dhe dispozita:
E para: Itikafi i grave në xhami, nëse nuk përbën fitne, është vepër e lejuar. [2]
E dyta: Gruaja nuk mund të bëjë itikaf pa lejen e burrit të saj, dhe ky është gjykim unanim. Nëse gruaja bën itikaf pa lejen e burrit, atëherë burri ka të drejtë ta nxjerrë prej itikafit. Gjithashtu, nëse burri i jep leje gruas të qëndrojë në itikaf, por pastaj e ndërpret prej itikafit për ndonjë arsye të vetën, kjo i lejohet. [3]
E treta: Ndërpreja e itikafit, nëse është e nevojshme, është vepër e lejuar.
E katërta: Itikafi nuk vlen në ndonjë vend tjetër përveç xhamisë, sepse po të ishte i saktë diku tjetër, do t’i lejohej gruas që të hynte në itikaf në vendfaljen e saj brenda shtëpisë. [4]
E pesta: Edukimi i gruas dhe i pjesëtarëve të familjes nga ana e burrit është i ligjshëm, nëse sheh prej tyre diçka që meriton edukim. I Dërguari i Allahut i pengoi gratë e tij prej itikafit pasi u kishte dhënë vetë leje. Këtë e bëri nga frika se mos ato i prekte krekosja dhe garimi, që burojnë prej xhelozisë. [5]
E gjashta: Lejohet zëvendësimi i veprave vullnetare kur nuk arrin ta kryesh në kohën e saj. [6]
E shtata: Xhelozia e tepërt është e keqe, sepse ajo buron prej zilisë, e cila është gjithashtu e keqe.
E teta: Lënia e një vepre më të mirë është gjë e lejuar, nëse ka dobi. [7]
E nënta: Itikafi nuk bëhet obligim pёr shkak të qëllimit. [8]
E dhjeta: I lejohet personit që hyn në itikaf që të zgjedhë për veten një vend të qetë në xhami, ku të qëndrojë në vetmi gjatë kohës së itikafit. Të zgjedhë, për shembull, një vend nga fundi i xhamisë ose në qoshet e saj, me qëllim që të mos shkaktojë ngushti tek njerëzit dhe që të jetë vetë më i qetë. [9]
E njëmbëdhjeta: Vihet në pah morali i lartë i Profetit (alejhi selam) dhe bashkëjetesa shembullore me gratë e tij. Kur i largoi gratë prej itikafit për qëllim edukativ dhe për t’i ruajtur prej syefaqësisë, ai e la dhe vetë itikafin.
I Dërguari i Allahut kishte të drejtë t’i largonte gratë e tij dhe të vazhdonte vetë, mirëpo ai e ndërpreu itikafin në shenjë ngushëllimi për to, për t’i qetësuar zemrat e tyre dhe për ta zbukuruar e përmirësuar akoma më shumë bashkëjetesën. [10] I tillë duhet të jetë çdo musliman me familjen e tij, pra, të mos i kalojë kufijtë e edukimit me hakmarrje dhe mllef.
E dymbëdhjeta: Nëse gruas që ka hyrë në itikaf i vijnë mestruacionet, atëherë duhet ta ndërpresë itikafin e të dalë prej xhamisë. Sigurisht, kur të pastrohet, ajo mund ta plotësojë itikafin e vet. [11]
E trembëdhjeta: Kush ka qëllim të nisë ndonjë adhurim dhe akoma nuk e ka nisur, mund ta lërë fare atë adhurim ose mund ta shtyjë për më vonë.
E katërmbëdhjeta: Mund të ndalohet dhe t’i ndërpritet vepra një personi që hetohet se po e kryen atë për syefaqësi. Për këtë mbështetemi te fjala e të Dërguarit të Allahut: “Bamirësia ishte qëllimi?!”, që nënkupton: ‘Apo deshët të arrinit përfitim vetjak dhe pozitë tek i Dërguari i Allahut?!’ Për këtë arsye, i Dërguari i Allahut ua ndërpreu grave të tij atë që ato deshën të bënin dhe e shtyu për më vonë itikafin e vet.
E pesëmbëdhjeta: Gjatë itikafit pëlqehet shkëputja prej njerëzve dhe familjes, përveç rasteve të domosdoshme, si tubimet për namaz, ushqim apo diçka tjetër. [12]
E gjashtëmbëdhjeta: Itikafi në Ramazan është prej udhëzimit dhe praktikës së profetit Muhamed. Ai lejohet edhe në muaj të tjerë veç Ramazanit, sikurse tregohet në këtë hadith, ku i Dërguari i Allahut e zëvendësoi itikafin në muajin Shewal. [13]
E shtatëmbëdhjeta: Strehëzat e itikafit në xhami, të cilat i kanë dyert po brenda xhamisë, vlerësohen si pjesë e xhamisë, mirëpo kur janë jashtë xhamisë, nuk konsiderohen pjesë e xhamisë, edhe nëse dyert e tyre gjenden në pjesën e brendshme të xhamisë. [14]
[1] Buhariu 1940, Muslimi 1172.
[2] Sherh En Nevevi 8/70, El Mufhim 3/284.
Ibn Abdul Ber përcjell prej El Ethram se ka dëgjuar të pyetet Imam Ahmedi për itikafin e grave, dhe ka thënë po, gratë më parë kanë bërë itikaf. Et Temhid 1/195.
[3] Ibn Mulekin fi sherh El Umdeh 5/429.
[4] Sherh En Neueuij 8/70, El Fet’h 4/277.
[5] Sherh En Neuevij 8/69, El Mufhim 3/245.
[6] Sherh En Neuevij 8/69, El Mufhim 3/245.
[7] Sherh Ibn Battal 4/182, El Fet’h 4/277.
[8] Neveviu për këtë ka transmetuar unanimitetin e dijetarëve. Sherh Muslim 8/68.
[9] Sherh En Nevevij 8/69.
[10] Minhatul Bari 4/44.
[11] Sharh Ibn Battal 4/183.
[12] Sharh Ibn Battal 4/183.
[13] Sharh Ibn Mulakin alal umdeh 5/435.
[14] Fikhul ibadat Ibn Uthejmin 208. Fetaual lexhneh 6718.